جیرجیرک

خیلی ها هستن که صدای جیرجیرک اعصابشون رو خورد می کنه اما صدای جیرجیرک واسه من خیلی آرامش بخشه خیلی قشنگه صداش واسه من یعنی خاطرات یعنی دهه 70 یعنی نوجوونیم یعنی نستالژی یعنی بهترین روزای زندگیم

 صدای جیرجیرک اونم وقتی هزارتاشون با هم شروع می کنن به خوندن یعنی خواب سرظهر یعنی سیاهی شب

یادمه ایام عید و  تابستونا که مدرسه تعطیل می شد می رفتیم شمال خونه مادربزرگام

شب به عشقه اینکه صبح با مادربزرگم که می خواست گاواش رو واسه چرا ببره تو باغ ببنده برم می خوابیدم، صبح با صدای خروس و اردک و قدقد مرغ و جیک جیک جوجه هاش بلند می شدم، هوا هنوز گرگ و میش بود واسه واسه اینکه سردم نشه یه بافت می پوشیدم و با ذوق می رفتم پیش مادربزرگم، سلام که می دادم مادربزرگم بوسم می کرد و چندتا انجیر از درخت می کند و می داد دستم و می رفتیم سمت طویله که گاوا رو ببریم.

یکی از گاوا یه شاخ بلند داشت و یکی دیگه از شاخاش خم شده بود و رفته بود سمت گوشش، همیشه از اون گاو می ترسیدم آخه یه بار به داداش کوچیکم حمله کرده بود و اگه خالم نبود حتما یه بلایی سر داداشم می یومد.

کار گاوا که تموم می شد و برمی گشتیم خونه تازه دخترخاله ها و پسرخاله هام و دختردایی هام بیدار می شدن و سر و کلشون تو حیاط پیدا می شد

آخه خونه مادربزرگم یه خونه بزرگ با اتاقای زیاد بود که چندتا از خاله هام و داییام هم توش زندگی می کردند

خونه ای که دورتا دورش یه حیاط خیلی بزرگ بود که دورتادور اون حیاط هم پر باغ بود با درختای انجیر و سیب و گردو و گلابی و ...

بعد از کلی بازی و شیطنت وقتی ظهر می شد کم کم صدای جیرجیرکا در میومد و من و پسرخالم می رفتیم سراغ درختا و انقد سیب و گردو می خوردیم که دیگه ناهار نمی تونستیم بخوریم و هر روزم هم سر این قضیه کلی غرغر مادرم رو باید می شنیدم

بعد از خوردن ناهار همه خانواده پهن می شدن تو ایوون و بعدشم چایی و چرت و ...

چشامو که می بستم یه سکوت سر ظهر دهات و یه باد خنک و صدای جیرجیرکا که داشتن واسم لالایی می خوندن تا خوابم ببره

اون روزا اصلا به این فکر نمی کردم که یه روز می یاد که این خواب واسم می شه یه حسرت یه بغض یه دلتنگی بزرگ...

سرتون رو درد نیارم بعدازظهر و رفتن به بازار و در مغازه پدربزرگام و پول گرفتن ازشون و کلی خوراکی و فوتبال و نینتن2 و کلی شیطنت که نمی شه اینجا گفت و... کلی خستگی

غروب می شد و من با پسرخاله هام می یومدیم سمت خونه

از بازار تا خونه مادربزرگم یه جاده صاف و طولانی بود که من همیشه خسته می شدم از این پیاده روی

می یومدیم خونه با دایی هام و شوهرخاله هام می شستیم که به بازی کردن گل یا پوچ و منچ و اسم فامیل و خلاصه کلی حال می کردیم، چقدر همه چیز ساده و قشنگ بود چقدر باصفا بود

وقت خواب یه پشه بند بزرگ از این ور ایوون تا اون ور ایوون پهن می شد و من و بابام و داداشمو شوهرخاله هام و داییامو و پسرخاله ها می رفتیم توش، حالا مگه می خوابیدیم اصلا انگار موقع خواب بیش فعال می شدیم هر چیز بی مزه و مسخره ای که از دهن هر کی درمیود انگار بامزه ترین حرف دنیا بود و کرکر خنده ای بود که از ما راه می نداخت، انقدر سر و صدا می کردیم که بالاخره جیغ مادر و خاله هام درمیومد ما تازه می فهمیدیم که دیگه باید بخوابیم

به آسمون پرستاره خیره می شدم و دوباره لالایی جیرجیرکا و دوباره ساختن یه حسرت دیگه

حالا که سالها از اون روزا می گذره دیگه هیچی از اون زمان ها نمونده که بتونم خاطراتم رو تکرار کنم

یه خونه ای که دیگه پدربزرگی توش نیست همه خاله هام و داییام رفتن سر خونه خودشون، همه درختای باغ خشک شدن، دیگه صبحاش صدای خروس و مرغ و اردک و غاز نمیاد، اصلا انگار حیاط خونه هم دیگه به بزرگی قبل نیست حتی اون راه طولانی بازار تا خونه هم دیگه طولانی نیست و با ماشین کمتر از 10ثانیه تموم می شه، یعنی با بزرگ شدن من همه اینا کوچیک شدن و از بین رفتن؟

کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدم کاش هیچ وقت اون روزا تموم نمی شد کاش جیرجیرکا همیشه واسم لالایی بخونن